Włosi a sztuka polska

PROF. DR HAB. MARIUSZ KARPOWICZ  jest wybitnym badaczem sztuki polskiej okresu nowożytnego, szczególnie oddany sztuce baroku, wieloletnim wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim.

Zawdzięczamy mu w znacznej mierze obecny stan rozpoznania polsko-włoskich relacji artystycznych, szczególnie w XVII stuleciu i początkach wieku XVIII. Należy do wielu stowarzyszeń naukowych w Polsce i za granicą, Jego publikacje liczą się w kilka setek, a samych książek jest bez mała 50. Znamy profesora ze znakomitych monografii, w których przybliżył sylwetki niezłych, a czasem nawet wybitnych artystów takich jak: Michelangelo Palloni  (1967), Jerzy  Eleuter  Siemiginowski (1974), Mateo Castello (1994), Baltazar Fontana (1994),Tomaso Poncino (2002), Isidoro Affaitati (2011).

Ale nie tylko historia sztuki artystycznych osobowości jest domeną badań Profesora. Nie do przecenienia są też dwie „kieszonkowe” syntezy: Sztuka polska XVII wieku (1975) i o dekadę młodsza Sztuka polska XVIII wieku (1985) – z serii realizowanej przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. Kto wie, czy właśnie nie te dwie książki o sztuce polskiego baroku nie odcisnęły największego piętna na całych pokoleniach historyków sztuki nowożytnej?

18. października profesor będzie referował zagadnienie,  któremu poświęcił znaczną część swej pracy naukowej – omówi zjawisko aktywności na ziemiach polskich artystów z terenów pogranicza włosko-szwajcarskiego, z rejonu Jezior Alpejskich, którzy w ciągu kilku pokoleń odcisnęli wyraźne piętno na pejzażu sztuki polskiej. W referacie profesor skupi się na przejawach tego procesu w Wielkopolsce.

WSTĘP WOLNY!