.jpg)
.jpg)
Samochodem, rowerem, autobusem, tramwajem lub pieszo – tak dziś poznaniacy poruszają się po swoim mieście. Dawniej do listy tej można było dopisać jeszcze jeden środek transportu: trolejbus.
Pierwsza linia trolejbusowa została uruchomiona w Poznaniu 12 lutego 1930 r. o godz. 11.00. Jej poświęcenia dokonał ks. Antoni Chilomer, a na uroczystości otwarcia pojawili się urzędnicy wojewódzcy i miejscy. Początkowo trolejbusy kursowały trasą od Rynku Śródeckiego do ul. Wiejskiej. Obsługiwały ją angielskie pojazdy (jeden o pojemności 30 pasażerów i 2 podwozia, na których zbudowano pojazdy z 60 miejscami). Ze względu na brak szyn nazywano je wówczas „biednymi tramwajami”.
W latach 1939-1944 powstały kolejne dwie linie: od Rynku Śródeckiego na os. Warszawskie oraz na lotnisko na Ławicy.
Choć w czasie wojny tabor uległ uszkodzeniu, po wyzwoleniu miasta stopniowo przywracano kursowanie trolejbusów. Pod koniec lat 40. Funkcjonowały już 4 linie (czwarta na trasie Dworzec Poznań Garbary – Naramowice). W 1950 r. uruchomiona została kolejna, kursująca między ul. Pułaskiego a ul. Umultowską.
Mimo że trolejbusy mocno zżyły się ze stolicą Wielkopolski, a jej mieszkańcy chętnie z nich korzystali, od roku 1966 rozpoczęto stopniowe zastępowanie trolejbusów autobusami. 29 marca 1970 r. – 50 lat temu – zlikwidowano ostatnią działającą w Poznaniu linię 103.
Co ciekawe, w ostatnich latach był w Poznaniu pomysł, by przywrócić komunikację trolejbusową w mieście. Proponowana linia miała prowadzić na… Naramowice. Pomysł nie spotkał się jednak ze zbyt dobrym przyjęciem. Sceptycy argumentowali swoje stanowisko tym, że takie rozwiązanie wiązałoby się z trudnościami natury technicznej. Zainteresowanych odsyłamy do artykuły red. Lilii Łady „Naramowice: tramwaj czy… trolejbus?” (przejdź do artykułu).