Jedynym pomieszczeniem zamkowym, które nie zostało oddane do użytku rodzinie cesarskiej 20 sierpnia 1910 roku, była usytuowana w wielkiej wieży kaplica – prace nad jej bogatym wystrojem trwały jeszcze trzy lata, a jej otwarcie nastąpiło dopiero 27 sierpnia 1913 roku. W okresie międzywojennym dawna rezydencja cesarska stała się rezydencją prezydenta Rzeczypospolitej i siedzibą Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie II wojny światowej wnętrza zamku przebudowano w formach neoklasycystycznych typowych dla sztuki III Rzeszy na rezydencję Hitlera. Swojego nowego gabinetu urządzonego w dawnej kaplicy cesarskiej Führer nigdy nie zobaczył, ale za to główną siedzibę uczynił sobie w zamku namiestnik Kraju Warty Arthur Greiser. Po zakończeniu działań wojennych w Poznaniu rozgorzała dyskusja, czy uszkodzony gmach odbudować, czy zburzyć jako symbol znienawidzonych Niemiec i to najlepiej rękoma niemieckich jeńców. Budowla ocalała dzięki decyzji ówczesnego premiera (zamek był własnością państwa), który w czerwcu 1945 roku zdecydował o przekazaniu jej Uniwersytetowi Poznańskiemu. Dwa lata później zamek przeznaczono na siedzibę władz miejskich. Gmach wyremontowano, ale z wieży strącono zniszczone ostrzałem artyleryjskim w lutym 1945 roku stożkowe zwieńczenie.
Zamek Cesarski 1910–1956
Zamek Cesarski był najważniejszą, centralnie usytuowaną budowlą imponującego Forum Cesarskiego (zwanego też Dzielnicą Cesarską), które zajęło rozległy obszar na zachód od rozebranych, dziewiętnastowiecznych fortyfikacji i zniwelowanych wałów otaczających dawną twierdzę. Potężną, neoromańską budowlę, symbol potęgi i niemieckiego panowania na wschodzie Europy, wzniesiono w latach 1905-10 według projektu Franza Schwechtena dla cesarza Wilhelma II.