23 lata temu zmarł profesor Wiktor Dega, znany lekarz, naukowiec i… pierwszy Kawaler Orderu Uśmiechu

Urodził się 7 grudnia 1896 roku w Poznaniu. Wybuch I wojny światowej przeszkodził mu w ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W czasie Powstania Wielkopolskiego brał udział m.in. w walkach o lotnisko na Ławicy, a do 1920 roku, pełnił czynną służbę w Wojsku Polskim. Po zdaniu matury w 1919 roku, rozpoczął studia medyczne w Berlinie, skąd […]

Urodził się 7 grudnia 1896 roku w Poznaniu. Wybuch I wojny światowej przeszkodził mu w ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W czasie Powstania Wielkopolskiego brał udział m.in. w walkach o lotnisko na Ławicy, a do 1920 roku, pełnił czynną służbę w Wojsku Polskim.

Po zdaniu matury w 1919 roku, rozpoczął studia medyczne w Berlinie, skąd w 1920 roku przeniósł się na Uniwersytet Warszawski. Dwa lata później, ponownie się przeniósł – tym razem na Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie w 1924 roku uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich.

Specjalizował się w ortopedii i chirurgii ortopedycznej w Klinice Ortopedii Uniwersytetu Poznańskiego. Przez lata poszerzał swoją wiedzę i doświadczenie w różnych państwach Europy, silnie udzielając się jednocześnie w środowisku akademickim w Poznaniu.

W 1937 roku, w Bydgoszczy otwarto Oddział Ortopedyczny w Szpitalu Miejskim. Oddział powstał według wskazówek profesora i to on został jego pierwszym ordynatorem.

Podczas II wojny światowej ponownie walczył na froncie. Po jej zakończeniu, powrócił do Poznania, gdzie rozpoczął nauczanie na Uniwersytecie Poznańskim. W grudniu 1945 roku objął posadę kierownika Katedry i Kliniki Ortopedycznej i uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego.

W 1950 roku, w wyniku zmian w akademickim świecie w Poznaniu, przeszedł, wraz ze swoją katedrą do powstałej Akademii Medycznej w Poznaniu. Dzięki budowaniu „nowej” uczelni, od początku mógł wprowadzić własny program kompleksowego leczenia chorych z upośledzoną czynnością narządu ruchu.

W latach 1957-1967 pełnił funkcję eksperta WHO z zakresu readaptacji, a w latach 1959 – 1962 był rektorem Akademii Medycznej.

W 1960 roku, będąc jednym z pionierów rehabilitacji na świecie, utworzył w Poznaniu pierwszą na świecie Katedrę Medycyny Rehabilitacyjnej. Dzięki jego sukcesom, w dziewięć lat później, Ministerstwo Zdrowia podjęło decyzje o włączeniu rehabilitacji w ramy opieki medycznej. Rok później, Europejskie Biuro WHO uznało jego program kompleksowej rehabilitacji za „modelowy” na każdym etapie leczenia.

6 lutego 1969 roku, został pierwszym w historii Kawalerem Orderu Uśmiechu.

Profesor otrzymał także wiele państwowych, w tym m.in. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Nagrodę Państwową I stopnia.

11 lutego 1992 roku, otrzymał Honorowe Obywatelstwo Miasta Poznania. Zmarł 16 lutego 1995 roku w Poznaniu.