Jak wyglądało życie Poznańskich żołnierzy sto lat temu ?

Umiejętności, do których saperzy byli szkoleni – budowa okopów, podkopów, rowów melioracyjnych i mostów, odegrały wówczas niepoślednią rolę. Zdolności te nie straciły znaczenia w czasie pokoju – wojska saperskie były wykorzystywane do budowy umocnień przeciwpowodziowych, mostów, linii kolejowych czy udrażniania zamarzniętych portów.

Pierwszą jednostkę saperską w Poznaniu, I Batalion Saperów Wielkopolskich, uformowano już w czasie powstania wielkopolskiego 19 stycznia 1919 roku. Tydzień później, 26 stycznia, żołnierze tej formacji razem z pozostałymi wojskami garnizonu Poznań złożyli uroczystą przysięgę na pl. Wolności. Po zakończeniu powstania większość saperów, podobnie jak innych wielkopolskich żołnierzy, przyłączyła się do walk o utrzymanie niepodległości na wschodnim froncie walk, m.in. w okolicach Bobrujska.

Po wojnie polsko-bolszewickiej i reformie wojskowej 22 lipca 1921 roku utworzono 7. Pułk Saperów Wielkopolskich (od 1929 roku do wybuchu II wojny światowej funkcjonujący jako 7. Batalion Saperów), który dyslokowano w Poznaniu. Siedzibą pułku były dawne koszary niemieckiego 29. Batalionu Pionierów przy ul. Rolnej. Pułk miał też plac ćwiczeń wodnych i przystań kajakową nad Wartą, mniej więcej na wysokości koszar. W 1939 roku jednostka została rozwiązana, a z jej żołnierzy sformowano saperskie pododdziały Armii Poznań.

Prezentowany zbiór fotografii i dokumentów łączy oficjalną narrację wojskową z życiem prywatnym saperów i ich rodzin dzięki właścicielowi tej świetnej kolekcji – Włodzimierz Becker jest synem sierżanta Kazimierza Beckera, żołnierza 7. Pułku Saperów Wielkopolskich, a potem wałmistrza, czyli zarządcy fortu IXa na Dębcu. Włodzimierz Becker jest też współautorem (razem z Franciszkiem Idkowiakiem) książki Poznańscy saperzy 1919–1939 wydanej w Poznaniu w 2016 roku, na podstawie której opracowano biogramy saperów.