Porozumienie to dotyczyło posiadłości klasztornych położonych na Ratajach i Starołęce, które od dawna były przedmiotem sporu między obiema stronami.
Spór o te tereny miał swoje korzenie w różnicach dotyczących praw własności oraz użytkowania gruntów. Dzięki mediacji królewskiej udało się osiągnąć kompromis, który został sformalizowany podczas obrad sejmu.
Potwierdzenie ugody przez monarchę nie tylko zakończyło wieloletni konflikt, ale także przyczyniło się do stabilizacji stosunków między miastem a zakonem, co miało pozytywny wpływ na rozwój obu społeczności.