.jpg)
.jpg)
Dega uczył się w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, jednak nie ukończył edukacji z powodu wybuchu I wojny światowej. Podczas nauki w tej placówce należał do Towarzystwa Tomasza Zana. Brał udział w walkach Powstania Wielkopolskiego ( m.in. walka o lotnisko na Ławicy). W 1924 roku uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.
Do jego specjalizacji należała ortopedia i chirurgia ortopedyczna. W 1931 został prymariuszem Poznańskiego Zakładu Ortopedycznego im. B. S. Gąsiorowskiego. Był ordynatorem zbudowanego według jego pomysłu Oddziału Ortopedycznego Szpitala Miejskiego w Bydgoszczy. Piastował tę funkcję do 1939 roku, kiedy to jego karierę przerwała II wojna światowa. Był chirurgiem w czasie powstania warszawskiego w punkcie opatrunkowym „Sano” przy ul. Lwowskiej.
Po wojnie wykładał na Uniwersytecie Poznańskim. Już w grudniu 1945 roku zyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i posadę kierownika Katedry i Kliniki Ortopedycznej. W świeżo utworzonej Akademii Medycznej stworzył program pozwalający leczyć chorych cierpiących na upośledzenie czynności narządów ruchu.
W 1960 roku stał się pionierem jeżeli chodzi o dziedzinę rehabilitacji, tworząc pierwszą na całym świecie Katedrę Medycyny Rehabilitacyjnej. W 1969 Ministerstwo Zdrowia włączyło rehabilitację w ramy organizacji opieki medycznej. W tym samym roku otrzymał doktorat Honoris Causa swojej uczelni. Zmarł 16 lutego 1995 roku w Poznaniu.
Naukowiec zostawił po sobie ponad 250 prac, z czego około 60 dotyczy wrodzonych zwichnięć stawu biodrowego. Jego badania przyczyniły się do rozwoju metody leczenia choroby zwanej osteotomią transiliakalną. W 1966 roku otrzymał nagrodę im. Alberta Laskera (najwyższa światowa nagroda w dziedzinie rehabilitacji przyznawana przez Międzynarodowe Towarzystwo Rehabilitacji). Profesor Dega był pierwszym w historii odznaczonym Kawalerem Orderu Uśmiechu. Od 11 lutego 1992 roku jest Honorowym Obywatelem Miasta Poznania.