Cztery lata później, w 1928 roku, również w Poznaniu, wydano pierwszą w Polsce książkę poświęconą pięściarstwu. Dzieło pt. “Boks – technika – zaprawa – przepisy”, autorstwa kpt. Jana Barana, zapoczątkowało nową erę w edukacji i treningu bokserskim w kraju.
Jednym z największych osiągnięć poznaniaków w boksie był sukces Aleksandra Polusa, który w 1937 roku zdobył pas mistrza Europy w kategorii piórkowej podczas V Mistrzostw Europy w Mediolanie. To wydarzenie umocniło pozycję Poznania jako ważnego ośrodka bokserskiego w Polsce.
Sukcesy Poznania na arenie boksu były również widoczne w rywalizacji drużynowej. Zespół Warty Poznań, jeden z czołowych klubów sportowych w mieście, zdobył mistrzostwo Polski aż siedmiokrotnie w latach 1930-1936, co świadczy o dominującej pozycji miasta w polskim boksie.
Poznań był również pionierem w aspekcie technicznym. W 1930 roku, Fabryka H.Cegielskiego w Poznaniu wyprodukowała pierwszy w Europie profesjonalny ring bokserski. Jego konstrukcja, całkowicie żelazna i wykonana zgodnie z najsurowszymi wymogami technicznymi, była wyrazem innowacyjności i zaangażowania miasta w rozwój tej dyscypliny sportu.
Te wczesne sukcesy i innowacje przyczyniły się do ukształtowania Poznania jako jednego z ważniejszych ośrodków boksu w Polsce, a jego dziedzictwo w tej dyscyplinie jest pielęgnowane do dziś. Współczesne sukcesy poznaniaków na ringach krajowych i międzynarodowych są kontynuacją bogatej tradycji bokserskiej, której początki sięgają lat dwudziestych XX wieku.