Nagroda “za czynienie dobra” przyznana

W uzasadnieniu Kapituły do przyznania Nagrody czytamy:

„Od prawie 30 lat Państwo Dorota i Wojciech Pawłowscy czynią dobro, wychowując od najmłodszych lat kolejne pokolenia mieszkańców Sierakowa i okolic do życia z muzyką poprzez:
– umożliwienie dzieciom i młodzieży nauki gry na instrumentach;
– kształcenie taneczne dzieci i młodzieży;
– zapewnienie bazy materialnej dla funkcjonowania zespołów istniejących od wielu lat, tworzenie nowych (orkiestra Vivat!, grupy taneczne, zespoły muzyczne i baletowe) oraz poprawę warunków lokalowych dla realizacji zamierzeń – w 2015 roku oddali do użytki zbudowany przez nich Dom Muzyki i Tańca w Sierakowie;
– organizowanie warsztatów muzycznych dla dzieci i młodzieży podczas wakacji w różnych miejscach Polski i Europy.

Te niezwykle działania służą wychowaniu młodzieży w duchu przekraczania granic kulturowych, narodowych i religijnych oraz budowaniu wspólnoty ludzi muzyki. Stanowią istotny element edukacji kulturalnej młodego pokolenia, wybiegającej daleko poza ramy rutynowych programów nauczania. Inicjatywy Państwa Pawłowskich owocują doskonałym przygotowaniem młodych do aktywnego uczestnictwa w dorosłym życiu, poszerzają ich horyzonty, otwierają im drzwi do bogactwa kultur innych krajów. Kontakty nawiązywane podczas spotkań artystycznych uczą wrażliwości na piękno i odmienność Innych, co zawsze było tak bardzo bliskie Ryszardowi Kapuścińskiemu.

Ponadto Państwo Dorota i Wojciech Pawłowscy czynią dobro poprzez sprawowanie mecenatu kultury polskiej i rolę pośrednika w przyswajaniu dziedzictwa innych narodów – są oni m.in. wyłącznymi fundatorami Galerii Faras w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Ryszard Kapuściński napisał: Jesteśmy obywatelami wolnego świata. Możemy przekraczać granice, gdy spełnimy dwa warunki. Otóż musimy mieć pieniądze i czas na podróż. Dorota i Wojciech Pawłowscy wspomagają młodych, zagospodarowując ich czas i stwarzając możliwości dla spotkania oraz wzajemnego wysłuchania w świecie muzyki.”

Ideą Nagrody, którą przyznaje Marszałek Woźniak jest uhonorowanie wybitnych postaci lub instytucji życia publicznego z kraju i z zagranicy za wychodzące poza codzienność działania na rzecz społeczeństwa oraz promowanie ponadczasowych, nieprzemijających wartości. Pomysł jej ustanowienia zrodził się po tym, gdy Ryszard Kapuściński – wybitny reportażysta, dziennikarz, publicysta, poeta i fotograf przebywając w Poznaniu 25 listopada 2006 roku stwierdził, iż nam, Wielkopolanom brakuje nagrody, która wyrastałaby ponad lokalne środowisko i honorowała wielkie postaci, niekoniecznie za zasługi dla regionu.

Pierwszą Laureatką Nagrody została Doktor Wanda Błeńska. W gronie wyróżnionych Wielkopolską Nagrodą im. Ryszarda Kapuścińskiego są również: Profesor Anna Wolff – Powęska, Stefan Bratkowski, Solange i Krzysztof Olszewscy, Profesor Andrzej Kwilecki, Profesor Maciej Kurpisz oraz Profesor Jacek Łuczak. Laureatkami za 2013 rok zostały Patrycja Malik, Katarzyna Białous i Agnieszka Labijak – założycielki Fundacji Dzieci Madagaskaru Ankizy Gazy. W minionym roku uhonorowana została Krystyna Łasowska, Dyrektor II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Lesznie.

W swoim noworocznym wystąpieniu Marszałek Marek Woźniak podziękował wszystkim partnerom Samorządu Województwa Wielkopolskiego za dobrą współpracę. Dziękował w szczególności wielkopolskim parlamentarzystom Rafałowi Grupińskiemu i Andrzejowi Grzybowi za wsparcie w konkretnych działaniach, byłemu wojewodzie wielkopolskiemu Piotrowi Florkowi za 8 lat wzorowej współpracy, obecnemu wojewodzie Zbigniewowi Hoffmannowi za wspólne celebrowanie 97. rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego, a także rektorom uczelni naszego regionu, służbom mundurowym oraz wielkopolskim mediom. Marszałek Woźniak złożył także zgromadzonym gościom życzenia na nadchodzący rok.

– Pierwsze życzenie – aby nie było wojny, ani światowej, ani europejskiej, ani domowej – powiedział. – Abyśmy mieli przekonanie, ze Polska podąża dobrą drogą, a my, Polacy, wiemy czego chcemy – brzmiało jedno z kolejnych życzeń. Marszałek życzył także, abyśmy nie zwątpili w wartości gwarantowane obywatelom UE w Traktacie Lizbońskim, aby parlamentarna większość uznała kluczową rolę Trybunału Konstytucyjnego w stanowieniu państwa prawa, a także takiego języka debaty publicznej, który nie każe sięgać po strofy wiersza Zbigniewa Herberta “Potęga smaku”.