Działał na rzecz kultury w regionie, poślubił córkę księcia Czartoryskiego i pracował nad karabinem wielostrzałowym – 137 lat temu zmarł Jan Kanty Działyński

Urodził się 28 września 1829 w Kórniku, jako syn powstańca Tytusa Działyńskiego oraz Gryzeldy Celestyny z Zamoyskich. Uczęszczał do poznańskiego Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Po odbyciu służby wojskowej w latach 1849-1851, rozpoczął pobieranie nauk w Berlinie i Paryżu.

W lutym 1857 ożenił się z córką księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, księżniczką Izabellą, z którą osiadł w Gołuchowie. Tam rozpoczął kolekcjonowanie zabytków sztuki oraz obrazów.

Po śmierci ojca w 1861 roku, objął zamek, bibliotekę i arboretum w Kórniku, a także pałac w Poznaniu, mieszczący się na Starym Rynku. W tym samym roku został sekretarzem Koła Polskiego w sejmie pruskim.  Był redaktorem publikacji w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. W 1863 roku powołał tzw. Komitet Działyńskich, który zajmował się organizacją pomocy zaboru pruskiego dla powstania. Do walki zbrojnej dołączył po rewizji w pałacu i groźbie aresztowania.

Należał do odziału Edmunda Taczanowskiego. Po klęsce pod Ignacewem, schronienie znalazł we Francji, gdzie pracował nad skonstruowaniem karabinu wielostrzałowego. Na emigracji spędził pięć lat. W procesie berlińskim wydano na niego zaocznie wyrok śmierci i konfiskaty dóbr. Amnestię otrzymał w 1869 roku.

Po powrocie w rodzinne strony mocno zaangażował się w działalność na rzecz kultury. Regularnie powiększał zbiory biblioteki kórnickiej, a także kontynuował zapoczątkowaną przez ojca działalność wydawniczą.

Był jednym z założycieli Banku Włościańskiego w Poznaniu w 1872 roku, a także fundatorem stypendiów dla polskich studentów. Kierował Stowarzyszeniem Pomocy Naukowej na emigracji i piastował stanowisko prezesa Towarzystwa Nauk Ścisłych w Paryżu.

Po jego śmierci 30 marca 1880 roku, majątek zgodnie z jego wolą przejął siostrzeniec, Władysław Zamoyski. Jan Kanty Działyński spoczął w rodowej krypcie w kościele w Kórniku.