.jpg)
.jpg)
Osiedle św. Łazarz powstało w XVI wieku na terenie, który należał do dawnego szpitala św. Łazarza, któremu zawdzięcza swą nazwę. Na początku XX wieku zaczęto zabudowywać dzielnicę, w tym m.in. okolice ul. Matejki i ul. Małeckiego. Już wtedy widoczny był wyraźny podział na część wschodnią (dolny Łazarz) i zachodnią (górny Łazarz), które do dziś rozdziela ul. Głogowska. We wschodniej części znaleźć można było przede wszystkim kamienice oraz skomne domostwa kolejarzy wzdłuż torów kolejowych i przy ul. Kolejowej i ul. Łukasiewicza.
W granice Poznania Łazarz został włączony 1 kwietnia 1900 roku. Ul. Graniczna do dziś upamiętnia dawny przebieg granic pomiędzy gminami Łazarz i Wilda. To właśnie te dwie części Poznania w styczniu i lutym 1945 roku były pierwszymi, z których wyparto Niemców. Osiedle św. Łazarz jest częścią dzielnicy Grunwald.
Wilda to jedna z dzielnic w centralnej części miasta. Pierwsza wzmianka historyczna dotycząca Wildy pochodzi z 1253 roku. W 1888 roku Górna i Dolna Wilda – dotychczas będące oddzielnymi gminami miejskimi, zostały połączone w jedną jednostkę administracyjną. 1 kwietnia 1900 roku została włączona do granic miasta. Centralnym punktem dzielnicy stał się plac Bismarka, czyli obecny Rynek Wildecki.
Wilda szybko stała się terenem, który kształtował charakter Poznania. Pokojowo żyli tu zarówno Polacy jak i Niemcy oraz potomkowie Bambrów. Już 1912 roku powstał tu klub piłkarski Warta Poznań, który 17 lat później zdobył Mistrzostwo Polski. W czasie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej, Stadion Miejski przy Dolnej Wildzie stał się obozem pracy dla Żydów. W Lasku Dębińskim w latach 1939-1940 gestapo dokonało masowej egzekucji kilkuset Polaków i Żydów.
Jednym z symboli Wildy stały się Zakłady im. Hipolita Cegielskiego. To tam miał miejsce robotniczy zryw 28 Czerwca 1956 roku, który wpisał się w historię jako Poznański Czerwiec.
Podobnie jak w przypadku Wildy, pierwsza wzmianka o Jeżycach pojawia się w 1253 roku. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od imienia Jerzy, choć przez lata była zapisywana w różny sposób – Giżyce, Iżyce, a następnie Jeżyce. Przełom w wyglądzie i charakterze Jeżyc rozpoczął się w latach 70. XIX wieku, gdy powstał pierwszy poznański dworzec kolejowy. Ważnym momentem w historii było także powstanie tam ogrodu zoologicznego, który istnieje do dziś.
1 kwietnia 1900 roku, po włączeniu w granice miasta, rozbudowa dzielnicy stała się jeszcze bardziej widoczna. Rozpoczęto rozbudowę ulic i kamienic, powstał także Ogród Botaniczny. W 1906 roku powstał tam instytut ginekologii przy ul. Polnej.
Jeżyce znane są w całej Polsce za sprawą serii książek “Jeżycjada” autorstwa Małgorzaty Musierowicz, która umiejscowiła losy głównych bohaterów właśnie w tej dzielnicy Poznania.