Co kryją korytarze fortu 1a w Poznaniu?

Poznańskie fortyfikacje istnieją już ponad 1000 lat – ich historia sięga czasów średniowiecza. W pierwszej połowie XIX wieku powstała potężna twierdza poligonalna. Później, po zjednoczeniu Niemiec, umocnienia rozbudowano w nowoczesnym systemie fortowym. W latach 1876–1886 wokół miasta zbudowano 9 fortów głównych (nr I – IX) i 3 mniejsze forty pośrednie (IVa, VIa i IXa). W latach 1887–1890 pierścień fortyfikacji rozbudowano o kolejne 6 fortów pośrednich nowego typu (Ia, IIa, IIIa, Va, VIIa i VIIIa) oraz kilkadziesiąt schronów dla piechoty, dla artylerzystów i do składowania amunicji. Fortyfikacje były rozbudowywane i modernizowane aż do wybuchu I wojny światowej i w końcu stworzyły skomplikowany system umocnień, zajmujący ogromny obszar o średnicy prawie dziesięciu kilometrów.

Fort Ia zbudowano w latach ok. 1887–1890. Z powodu wysokiego poziomu wód gruntowych kaponiery nie zostały połączone z fortem korytarzem pod fosą. Dla utrzymania suchości zbudowano kanał odwadniający prowadzący do Warty. Fort wyróżnia się starannym wystrojem elewacji. Był modernizowany aż do wybuchu I wojny światowej: zwężone zostały wejścia, założono nowe drzwi, a na drodze krytej i przy wjeździe zbudowano małe schrony-wartownie.

Na podróż w czasie wybrali się urban eksploratorzy z kanału Urbex History. W programie widać pozostaości po strzelnicach, przedzierają się przez ciasne i bardzo często zalane korytarze.

Zobacz również