.png)
Już w XVIII wieku na tych terenach osiedlili się Bambrzy, co stanowiło początek stopniowej transformacji Łazarza z ruralnej przestrzeni w miejsce o coraz bardziej miejskim charakterze. XIX wiek przyniósł dalszy rozwój dzięki budowie kluczowych punktów infrastruktury, takich jak dworzec kolejowy, kościół Matki Boskiej Bolesnej czy pierwsze zakłady przemysłowe, które zapoczątkowały erę industrializacji w tej części Poznania.
Włączenie Łazarza do granic Poznania w 1900 roku było przełomowym momentem, który zapoczątkował szybki rozwój urbanistyczny dzielnicy. Zabudowa ulic Matejki i Małeckiego wysokimi kamienicami stała się symbolem nowoczesności i dynamiki, jaką Łazarz zaczął emanować na przełomie wieków. Ulica Matejki, łącząca Łazarz z inną nową dzielnicą, Jeżycami, stała się szybko obszarem intensywnej zabudowy dzięki swojemu strategicznemu położeniu blisko centrum i terenów zielonych.
W 1902 roku, na skraju Łazarza, założono Ogród Botaniczny, który obecnie funkcjonuje jako park Wilsona, dodając dzielnicy zielonego serca i miejsca wypoczynku dla mieszkańców. Obecność parku Jana Kasprowicza wraz z halą sportowo-widowiskową “Arena” oraz terenami Międzynarodowych Targów Poznańskich podkreśla wielofunkcyjny charakter Łazarza, łącząc w sobie aspekty rekreacyjne, sportowe i biznesowe.
Rozwój Łazarza z wiejskiego terenu wokół szpitala św. Łazarza w jedną z najbardziej prężnych dzielnic Poznania jest przykładem na to, jak historia i nowoczesność mogą współistnieć, tworząc unikatową tkankę miejską. Dziś Łazarz jest nie tylko świadkiem historii, ale także aktywnym uczestnikiem miejskiego życia, oferującym mieszkańcom i odwiedzającym bogactwo kulturowe, rekreacyjne i gospodarcze.