.jpg)
.jpg)
Rzeczywista budowa sieci kanalizacyjnej rozpoczęła się w 1888 roku, początkowo obejmując rejon placu Wolności, placu Wielkopolskiego oraz Wzgórza św. Wojciecha. Od 1893 roku prace objęły Stary Rynek.
Rozwój systemu w latach 1895–1918
W latach 1895-1900 nastąpiła ekspansja systemu na południowo-wschodnią część miasta. Skanalizowano tereny Łąk Bernadyńskich oraz Wildy i Łazarza, zasypano koryto Leniwej Warty, a także przykryto część Bogdanki sklepieniem.
Chwaliszewo skanalizowano w 1902 roku, a w 1912 roku Ostrów Tumski i Sródkę. Dodatkowo wybudowano syfon kanalizacyjny pod rzeką Wartą przy ulicy Wenecjańskiej.
Początkowo, ścieki były odprowadzane bez oczyszczania do Warty i Bogdanki. Dopiero w 1909 roku uruchomiono oczyszczalnię ścieków przy ulicy Serbskiej oraz przepompownię przy ulicy Garbary.
Rozwój kanalizacji po roku 1918
Po zakończeniu I wojny światowej, kontynuowano prace nad kanalizacją Poznania. Skanalizowano takie rejon jak Górczyn, Grunwald, Jeżyce, Główna, Zawady, osiedle Warszawskiego oraz Dębiec. Powstały też kolektory: górczyński i dębiecki oraz przebudowano strumień Górczynka.
W okresie międzywojennym zdecydowano o wdrożeniu kanalizacji typu rozdzielczego w nowych dzielnicach miasta. Kanały sanitarne łączono z siecią kolektorów ogólnospławnych, a ścieki deszczowe odprowadzano do cieków otwartych, takich jak Bogdanka i Górczynka.
Historia kanalizacji w Poznaniu to proces, który odzwierciedla rozwój technologii i świadomości ekologicznej. Z pierwotnego braku oczyszczania ścieków, przez ekspansję systemu na kolejne obszary miasta, po współczesne rozwiązania ekologiczne.
Jest to także przykład, jak ważne są systemy kanalizacyjne dla zdrowia publicznego i ochrony środowiska. Inwestycje w nowoczesną infrastrukturę są kluczowe dla dalszego zrównoważonego rozwoju miasta Poznania. System kanalizacyjny, który kiedyś zaczynał jako projekt na papierze, jest teraz istotnym elementem współczesnej infrastruktury, stanowiąc ważny krok w kierunku czystszego i zdrowszego jutra.