Korzenie Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza sięgają założonej w 1519 r. Akademii Lubrańskiego

Założona w 1519 r. Akademia Lubrańskiego była kluczowym krokiem w kształtowaniu edukacyjnej tożsamości Poznania. Gdy dziś przechadzamy się po kampusie Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (UAM), rzadko zastanawiamy się nad historią tych miejsc, które stanowią fundament tej prestiżowej instytucji.

Pierwszym rektorem Akademii, założonej przez biskupa poznańskiego Jana Lubrańskiego, był Jan ze Stobnicy. Mimo że szkoła posiadała dwa wydziały – teologiczny i humanistyczny – nie miała uprawnień do nadawania tytułów naukowych. Wraz z przybyciem Krzysztofa Hegendorfera, nowego dziekana wydziału humanistycznego, Akademia zaczęła prężnie się rozwijać.

Niestety, upadek Akademii rozpoczął się w latach 70. XVI wieku, głównie za sprawą konkurencyjnego kolegium jezuickiego. To drugie założenie stało się kolejnym krokiem w budowaniu tradycji edukacyjnych Poznania. Zostało ono stworzone z myślą o kształceniu w dziedzinach takich jak matematyka, fizyka, filozofia, prawo oraz języki.

Mimo że jezuici próbowali podnieść status kolegium do rangi uniwersytetu, starania te zostały zahamowane przez Akademię Krakowską. Mimo to, kolegium uzyskało status uniwersytetu w 1611 r. dzięki przywilejowi królewskiemu Zygmunta III Wazy.

W 1780 r., w ramach reform Komisji Edukacji Narodowej, Akademia Lubrańskiego i kolegium jezuickie zostały połączone, tworząc fundament dla przyszłego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. UAM został założony w 1919 r. jako Wszechnica Piastowska, aby później przyjąć swoją obecną nazwę w 1955 r.

W ciągu wieków, od prostych początków w Akademii Lubrańskiego do dzisiejszej globalnej renomy UAM, Poznań udowodnił swoje niezłomne zaangażowanie w doskonalenie edukacji i kształcenie kolejnych pokoleń. Te głęboko zakorzenione tradycje uczyniły UAM jednym z czołowych uniwersytetów w Polsce i na świecie.

Zobacz również