Kinoteatr powstawał na działce po drugim najstarszym kinie w Poznaniu, czyli Kinie Pałacowym, którego wyburzanie rozpoczęło się 3 maja 1927 roku.
Po sześciu miesiącach budowy, 20 grudnia 1927 roku, Kinoteatr Słońce został oficjalnie otwarty, a impreza inaugurująca jego działalność była jedną z większych w tamtych czasach. Budowa pochłonęła milion ówczesnych złotych.
Obiekt miał 2500 metrów kwadratowych powierzchni. Pomieścić mógł 1600 widzów, czyli więcej niż ówczesny Teatr Wielki mający “jedynie” 1050 miejsc.
Plan obiektu został zaprojektowany w taki sposób, by widoczność była dobra bez względu na miejsce siedzenia widza, który mógł być na sali parterowej lub na balkonach i w lożach.
Dwa aparaty projekcyjne, które umieszczono w kabinie projekcyjnej na podświetlanej scenie pod ekranem, były najnowocześniejsze w ówczesnych czasach.
Znalazły się tam również organy Wurlitzera z 2000 tonów i efektami onomatopeicznymi oraz miejsce na chór. Nim doszło do całkowitego udźwiękowienia filmów, o walory dźwiękowe dbała siedemnastoosobowa orkiestra pod dyrekcją Wincentego Kulczyńskiego.
Kino miało również zapewnioną własną elektrownię, było wyposażone w klimatyzację letnią i ogrzewanie zimowe.
W repertuarze znalazły się zarówno produkcje dla dzieci jak i nocne seanse kina awangardowego.
Kinoteatr cieszył się ogromną popularnością. W ciągu pierwszych sześciu miesięcy, odwiedziło go około pół miliona widzów. Był to efekt m.in. dobrze prowadzonej i zaawansowanej kampanii reklamowej. “Słońce” wydawało własny biuletyn, który miał charakter pisma filmowego, organizowano darmowe seanse, a także zrzucano z samolotu ulotki reklamowe.
Obiekt stanowił ogromną atrakcję turystyczną, szczególnie w 1929 roku, podczas trwania PeWuKi.
Podczas drugiej wojny światowej, przemianowano je na Deutsches Lichtspiele. Niestety, nie przetrwało okupacji – zostało całkowicie zniszczone podczas walk o Poznań w lutym 1945 roku.