Historia i symbolika herbu Poznania: od średniowiecza do współczesności

W 1253 roku Poznań otrzymał prawa miejskie, co wiązało się z koniecznością posiadania herbu, którym sygnowano dokumenty. Najstarszym znanym wizerunkiem herbu Poznania jest pieczęć Rady Miejskiej na dokumencie z 1344 roku. Herb ten łączy motywy architektoniczne i religijne, odzwierciedlając charakter miasta.

Na tarczy herbowej widnieje fragment muru obronnego z trzema basztami i bramą, co symbolizuje prawa miejskie Poznania. W bramie umieszczono dwa skrzyżowane klucze, reprezentujące autonomię poznańskiego grodu. Wizerunek polskiego orła prawdopodobnie nawiązuje do prorektora miasta Przemysła II. Po obu stronach herbu znajdują się gwiazdy i półksiężyce, dodane w XIV wieku, które miały symbolizować moc księcia.

Herb zawiera również postacie patronów miasta: św. Piotra, trzymającego klucz do miasta, symbolizującego związek Poznania ze stolicą Piotrową, oraz św. Pawła z mieczem i księgą, uosabiającego męstwo i przestrzeganie prawa. Wszystkie te elementy umieszczone są na błękitnym tle, barwie kojarzonej z niebem, Matką Bożą, wiarą, wiernością, stałością, lojalnością i powietrzem.

Herb Poznania ulegał nieznacznym zmianom, m.in. po II rozbiorze Polski i podczas okupacji hitlerowskiej. Ostatnia zmiana miała miejsce 17 września 1997 roku, kiedy to władze Miasta Poznania dodały nad tarczą herbową koronę. Taki herb obowiązuje do dzisiaj, będąc symbolem tożsamości i tradycji miasta.